Karol z domu austriackiego
Karol z rodu austriackiego urodził się 17 sierpnia 1887 roku w Schloss Persenbeug w Dolnej Austrii. Jego rodzicami byli arcyksiążę Otto i księżna Maria Józefa Saksonii, córka ostatniego króla Saksonii. Cesarz Franciszek Józef I był pradziadkiem Karola.
Karol od najmłodszych lat pielęgnował wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przy podejmowaniu wszystkich ważnych decyzji pomagała mu modlitwa.
21 października 1911 poślubił księżniczkę Zitę z Bourbon-Parma. W ciągu dziesięciu dobrych lat ich szczęśliwego i wzorowego małżeństwa parze urodziło się ośmioro dzieci. Na łożu śmierci Karl powiedział Zycie: „Kocham cię bez przerwy!”
28 czerwca 1914 roku, w wyniku zamachu na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, Karol został następcą tronu Austro-Węgier. W środku I wojny światowej śmierć cesarza Franciszka Józefa 21 listopada 1916 roku uczyniła Karola cesarzem Austrii. 20 grudnia 1916 roku został koronowany na Apostolskiego Króla Węgier.
Karl postrzegał także swój obowiązek jako sposób naśladowania Chrystusa: kochanie swojego ludu oraz troskę i poświęcenie się poprawie ich życia.
Najświętszy obowiązek króla — zapewnienie pokoju — stał się głównym celem wysiłków Karla podczas tej straszliwej wojny. Jako jedyny światowy przywódca, który to zrobił, popiera propozycje pokojowe papieża Benedykta XV.
W najtrudniejszych chwilach w kraju udzielił swojemu ludowi wszechstronnej pomocy i dał mu przykład, uchwalając ustawodawstwo socjalne zgodne z katolicką nauką społeczną.
Jego postawa zapobiegła wybuchowi wojny domowej podczas powojennej zmiany rządu. Mimo to został wygnany ze swojej ojczyzny.
Na prośbę papieża, który obawiał się, że komunizm ogarnie Europę Środkową, Karol podjął próbę przywrócenia swojego rządu i powrotu na tron Węgier. Dwie próby zakończyły się niepowodzeniem, gdyż chciał za wszelką cenę uniknąć wojny domowej. Karl został następnie zesłany na wygnanie na Maderę. Swoje opuszczenie tam postrzegał jako zlecenie od Boga i obowiązek, którego nie mógł odłożyć na bok.
Żył z rodziną w biedzie, w wilgotnym domu. Tam Karl zachorował na śmiertelną chorobę, którą przyjął jako ofiarę za pokój i jedność swego ludu. Karl znosił swoje cierpienia bez skargi, przebaczył każdemu, kto potraktował go niesprawiedliwie i zmarł 1 kwietnia 1922 roku z niemal świętym obliczem. Motto jego życia, które wypowiedział nawet na łożu śmierci, brzmiało: „Całym moim wysiłkiem było zawsze jasne rozpoznanie woli Bożej we wszystkim i jak najpełniejsze podążanie za nią”.
3 października 2004 roku papież św. Jan Paweł II beatyfikował cesarza i króla Karola.
„Od początku cesarz Karol postrzegał swój urząd jako świętą służbę swemu ludowi. Jego główną troską było podążanie za chrześcijańskim powołaniem do świętości także w swoich działaniach politycznych. Z tego powodu jego myśli zwróciły się w stronę pomocy społecznej. Niech będzie przykładem dla nas wszystkich, zwłaszcza dla tych, którzy dzisiaj w Europie pełnią obowiązki polityczne!”
Homilia Papieża Świętego Jana Pawła II, Msza Beatyfikacyjna, Plac Świętego Piotra, 3 października 2004
Modlitwa
Błogosławiony Cesarzu Karolu, przyjąłeś trudne zadania i uciążliwe wyzwania, jakie Bóg postawił Ci w ciągu Twojego życia. W każdej myśli, decyzji i działaniu zawsze ufałeś Trójcy Świętej. Prosimy Cię, wstawiaj się za nami u Pana Boga naszego, aby dodał nam wiary i odwagi, abyśmy nawet w najtrudniejszych sytuacjach naszego ziemskiego życia nie upadli na duchu, ale wiernie podążali śladami Chrystusa.
Wyproś nam łaskę, aby nasze serca ukształtowały się na podobieństwo Najświętszego Serca Jezusa. Pomóż nam ze współczuciem i siłą pracować na rzecz biednych i potrzebujących, odważnie walczyć o pokój w naszych domach i na świecie, a w każdej sytuacji z ufnością powierzać nasze życie w ręce Boga, aż dotrzemy do Niego, jak Ty uczynił przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
„Teraz musimy pomóc sobie nawzajem dostać się do Nieba”.
Błogosławiony Karol